Wednesday, May 16, 2012

Who is the Bread Silo Director?

My name is Engineer Ghulam Farouq Nabizada. I am from Parwan province, I was born in a very poor family. But I was lucky and got a good education. I got my Masters in mine exploitation from Kabul University. I have 6 sons and 4 daughters.

Current Director of Silo


In 2000 I was manufacturing alcohol in Pul-e Charkhi, working as planning director. As I was a machinery expert I was sent to the Silo to help them. The Silo’s machines were completely destroyed, because the area was on the frontline for five years. During the war many people were starving in this country. Some of the workers, who had bigger families, used to hide bread in their working suits. The president would see them, but he used to turn his face pretending that he hasn’t seen anything. But the next day he would stop them and say; “Son I saw you yesterday, hiding bread. Don’t do it otherwise I will punish you.”
Silo Building


I designed a plan to reconstruct and reactivate the Silo. After that the Ministry of Light Industries made me Technical Vice President. I have been working at this post since then.
When I came to the Silo it wasn’t able to bake bread or store wheat, but after a while we activated the bakeries. We gave our first bakery lease to a private company, and from the profits we reconstructed other parts of the Silo. 

Worker of Silo

The Silo has been baking the famous ‘Nan-e Silo’ for 57 years. The Kabul Silo has the capacity to store 50,000 tons of wheat. The Silo was one the most important parts of our economy until 1992. We used to feed many ministries, and other governmental organizations. We used to mill 400 tons of wheat through two mills every 24 hours. We produced around 110 tons of baked breads, cookies, and noodles. Every soldier was given 50 Kg of flour monthly, through a coupon service.

Damage Machinery at Silo
The Central Silo has two mills, two bakeries and one huge warehouse. One of the bakeries is contracted to a private company. The other bakery is also working, but not privatized.
The war destroyed the Silo completely, the bakeries, the warehouse, the mills, the workshops. The new government hasn’t spent a penny on the Silo. They told us that the Silo will be reconstructed very soon, almost ten years passed, but nothing happened. 


Bakers at Silo Center

We face many challenges, but we still can compete with the private sector. Despite the fact our machinery is 57 years old, our personnel are very experienced, so they repaired the machines themselves and now we are ready to compete with the private sector. Our customers, whether be government or private sector, tell us what size and what quality they want their wheat to be milled. Before we used to mill just one sort of wheat, but now we can produce all different sorts.


We also serve the Emergency Committee. When they need a warehouse, they bring their wheat or flour, and we store it for them. These warehouses are very important in our country, because when something happens like an earthquake, volcano, flood, and storm and so on, we are ready to help.


Bullets shoots are visible on this historic building


We are not against privatization, if the contractor is an honest person it is very good. We have had meetings with many Afghan businessmen that wanted to take over the Silo, but they wanted to change its name and use. We disagreed, and said no, you have to keep the Silo’s identity.

This Historic Building need our and Govt attention in order to minimize the high price of bread and poverty in Afghanistan
We really need a big Silo in the city, because the international forces import hundreds of tons of bread from Dubai. Why shouldn’t we bake the same bread with the same standards and quality in this country? So if the Silo is equipped with advanced machinery we can provide our national and international customers with the best quality bread and cheaper than they import it.



These all information are property of http://www.kabulatwork.tv...only few of the photos are my own.

Tuesday, May 15, 2012

د ميدان وردګ ولايت

 

وردګ ولايت د كابل په لوديځ كې پروت دى، چې د كابل- كندهار لويه لار پكې غځېدلې ده. دغه ولايت په ۱۳۴۳ لمريز كال كې د ځانګړي ولايت په توګه منل شوى. په دغه ولايت كې بېلابېل توكمونه اوسېږي، چې ډېر يې وردګ قوم دى او ولايت هم ددوى په نامه نومول شوى دى. دغه ولايت اوس مهال اته ولسوالى، لكه سيدآباد، جغتو، چك، دايميرداد، جلرېز، نرخ، بسهود مركز او بهسود لومړۍ حصه دي

جوړښت
دغه ولايت د هېواد د ګڼ مېشتو ولايتونو څخه شمېرل كېږي، چې ډېر لوستي خلك لري او د هېواد په هر حكومت كې د پام وړ رول لري. ددغه ولايت خلك په كرنه او مالدارۍ بوخت دي، د مڼو او كچالو د محصولاتو په برخه كې د هېواد تر ټولو مهم ولايت دى. پوهنې ته پكې ډېره پاملرنه كېږي .

دوردګ ولایت ۸ ولسولۍ


تاریخچه

د وردګ ولايت پخوانۍ وضعیت

وردګ ولايت كه څه هم د هېواد له پلازمينې كابل په ۳۰ كېلومترۍ كې پروت ولايت دى او دكابل- كندهار لويه لار په همدې ولايت كې تېره شوې ده، چې له ډېرو وروسته پاتې ولايتونو څخه شمېرل كېږي. په دغه ولايت كې د پرمختګ ډېر امكانات شته، خو د وخت د هېڅ حكومت لخوا ورته پاملرنه نه ده شوې او هر څه يې شاړ پراته دي. كه دې وردګ ولايت موقعيت ته ونه ګورو نو په نورو ځانګړتياوو كې كټ مټ له غور او دايكندي ولايت سره پرتله كېداى شي. د اوسني حكومت له راتلو مخكې خو يې مركز هم د هېواد له ډېرو ولسواليو څخه هم خوار ښكارېده. له يو درجن خټينو كورونو او نيم درجن هټيو (دكانونو) پرته پكې هېڅ نه ليدل كېدل .

 
د وردګ ولايت اوسنۍ وضعه او پرمختګونه

كله به چې د وردګ ولايت د مركز (ميدانښار) نوم واخيستل شو، نو هر چا به دا فكر كاوه، چې گواكي دلته به خامخا يو لوى ښار وي. په زړه كې به يې ددې ولايت د ليدو هيله را وټوكېده، خو كله به يې چې ددې مركز ديدن نصيب شو، نو يوازې د نيم درجن هټيو (دكانونو) پرته به يې نور هېڅ ونه ليدل، د ميدانښار د نوم او واقعيت ترمنځ واټن ته به هك پك شو. كله چې د طالب حكومت را پرځېدو ورسوسته په هېواد كې نوې اداره رامنځ ته شوه. په لومړي سر كې په دغه ولايت كې په پرله پسې توګه يو څو واليان لكه: قاضي رحيمي، حميدالله توخى، حاجي سيف الله احمدزى او رازمحمد دليلي يو پر بل پسې بدل او رابدل شول، چې ددوى په وخت كې په دغه ولايت كې هېڅ د پام وړ كار ونه شو، وروسته په ۱۳۸۳لمريز كال كې ښاغلى عبدالجبار نعيمي د وردګ ولايت والي شو، چې د ۱۳۸۷ ترچنگاښ پورې يې ددې ولايت چارې پرمخ يوړې او ورپسې ښاغلي محمد حليم فدايې راغى چې تراوسه ددې ولايت اداري چارې پر مخ وړي. د ښاغلي عبد الجبار نعيمي په راتلو سره په دغه ولايت كې د تېرو حكومتونو پرتله بېساري پرمختګونه وشول او د ولايت مركز ميدانښار تر ډېره بريده د ښار او ولايت بڼه خپله كړه. دغه موده د ولايت لپاره د نوښت او رغاونې زرينه موده ګڼل كېږي، چې ځينو مهمو برخو كې د پام وړ كارونو ته په لاندې توګه اشاره كولاى شو:


د ولايت مركز ميدانښار

دغه ولايت د ګوتو په شمېر يو څو خټينې هټۍ او كورونه لرل، دولتي ودانۍ له يوې خوا پكې ډېرې لږ او له بلې خوا د تېرو جنګ جګړو پرمهال ويجاړې شوې وې، په دې وروستيو كلونو كې د ولايت ټولې دولتي ودانۍ، لكه د ولايت مقام، رياستونه، روغتون، محكمه او امنيتي ودانۍ جوړې شوې، د مركز سړكونه او كوڅې پخې شوې. په ولايت كې ډېر تجارتي ماركېټونه، هوټلونه او لوړمنزله ودانۍ پيل شوې. د ښار شا اوخوا څو ښارګوټي نقشه او د كورنو په زرګونو نومرې ووېشل شوې. ولايت ته په لسګونو مؤسسې راغلې او ودانۍ يې جوړې او يا كرايه كړې. په ولايت كې دار المعلمين، د زراعت لېسه، ديني دارالعلومونه، راډيو ټلوېزون، سپورتي لوبغالى، پاركونه او جوماتونه جوړ شول. چې دې ټولو د وردګ ولايت په مركز كې د خلكو ګڼه ګوڼه، د سوداګرو تګ راتګ او پانګونه او د خلكو د اوسېدو شونتيا ډېره كړه او په دې سره د ميدانښار نوم خپل حيثيت خپل كړ. د يادونې وړ ده چې په ۱۳۷۶ كال كې د ودګو ولايت د ميدانښار ښاروالۍ په ټول هېواد كې دريمه درجه خپله او جايزه يې ترلاسه كړه.
پوهنه
دوردګ ولایت د افغانستان د ۳۴ ولایتونو څخه دی چه د کابل ، لوګر، غزنی، بامیان او د پروان دولایتونو تر منځ دافغانستان په مرکزی برخه کې پریوتی دی.دوردكوخلك زيات تعليم يافته دي،
د وردګو په ولايت كې هسې نه هم خلكو ښوونې او روزنې ته ارزښت وركاوه، چې د نوې ادارې په راتلو سره د ښوونې او روزنې بهير لا پسې ګړندى شو. د هلكانو ترڅنګ د نجونو ښوونځي هم پرانېستل شول. په دې ولايت كې د ښوونكو د دارالمعلمين او ديني دارالعلومونو ترڅنګ ۲۶۷ د زده كړې مركزونه فعاليت لري، چې ۵۲ لېسې، ۶۹ منځني ښوونځي، ۱۴۰ لومړني ښوونځي فعاليت لري، چې كابو ۴۰۰۰ ښوونكي لري.
ادبي هڅې
په دغه ولايت كې كه څه هم ادبي څېرې ښې ډېرې خو دغه وروستي كلونه د نوو څېرو د راټوكېدو او د ادبي هڅو ددې ولايت په تاريخ كې زرينه دوره ګڼل كېږي. ځكه د مڼې ګل مشاعرې خپله ملي بڼه خپله كړه. په دې ولايت كې د اېف اېم راډيو او ټېلوېزون جوړ او په خپرونو يې پيل وكړ، ددې ترڅنګ په ځينو ولسواليو كې د انترنيوز لخوا هم راډيو ګانې جوړې او خپرونې كوي. همدارنګه په دغه ولايت كې كابو ۲۲ نوې ادبي او كلتوري ټولنې رامنځ ته شوې. د جغتو، وردګ، ملي هدف اونيزه، دريځ، آذان او عهد په څېر كابلو ۱۲ مجلې او مهالنۍ خپرونو په خپراوي پيل وكړ. ترټولو مهمه خو دا ده چې د وردګ ولايت اوسني ولايت د وردګ ليكوالو د آثارو او كتابونو چاپ او خپراوي ته هم اوږه وركړې او تر دې مله يې په خپل لګښت كابو ۱۵ عنوانه كتابونه چاپ كړي دي. د: بيا رغاونه: په دغه ولايت كې د ځينو مؤسسو ترڅنګ د ملي پيوستون پروګرام هم د ولايت په رغاونه كې مرسته وكړه، په دې سره د خلكو له اړتياوو سره سم ځينې وړې او غټې پروژې لكه: استنادي دېوالونه، ويالې، پولچك او كوهيان جوړ شول. خو د جغتو په ولسوالۍ په ځينو برخو كې لا تراوسه دا پروګرام نه دى پلى شوى او خلك دېته سترګې په لار دي، چې دا پروګرام به كله پيل كېږي. هـ: سړكونه: په دې ولايت كې د كابل- كندهار لوى سړك غځېدلى چې د نوي حكومت په پير كې په اساسي بڼه جوړ شو، پدې سره ټول دغه ولايت او ټول هېواد ته خورا زياته گټه ورسېده ددې ترڅنګ ددې ولايت ځينو نور مهم سړكونه لكه: د مېدانښار- باميانو، چك، تنګي او انخي سړكونه هم په پاخه او اساسي توګه جوړ او يا تر كار لاندې دي، چې په دې سره د ولايت خلكو ته خورا ډېرې اسانتياوې مهيا شوې. ددې ترڅنګ د ولايت خلك په ټينګه غواړي، چې د چك او جغتو ترمنځ غځېدلى سړك او هم د جغتو ولسوالۍ سړك جوړ شي. اړتياوې:
وردګ ولايت د پرمختګ ډېره شونتيا لري، د ولايت په ډېرو برخو كې په اسانۍ سره ډېرې ګټورې پروژې پلې كېداى شي، چې ګټه به يې نه يوازې وردګ ولايت بلكې ټول هېواد ته ورسېږي. چې ځينې يې په لاندې ډول دي:
د ګوربت بندجوړول
د ګوربت غروه په دواړو خواوو يانې په جغتو ولسوالۍ او هم په سيدآباد ولسوالۍ ډېرې اوبه بهيږي، هر پسرلۍ پرېمانه اوبه هسې ضايع كېږي، چې په دواړو خواوو كې د دوو ډېرو ګټورو بندونو امكانات شته او پخوا يې څېړنه هم شوې او ارزښت يې هم تر ډېره بريده ارزول شوى، چې په زرګونو جرېبه ځمكه خړوبولى شي، چې په دې اړه د حكومت جدي پاملرنې ته اړتيا ده. د چك برېښناكوټ رغول: دغه فابريكه په ۱۹۴۰ كال كې جوړه شوې او د هېواد مهمه فابريكه ده، چې دغه فابريكه بيا سمې رغونې او په سيمه كې دبرېښنا وېش ته اړتيا لري. د نرخ له تاريخي آثارو سمه ګټه اخيستل: په دې وروستيو كې ددې ولايت په نرخ ولسوالۍ كې ډېر ارزښتناك تاريخ آثار كشف شوي او د بهرنيانو لخوا په كې ځنې پلټنې هم ترسره شوې، چې دغه پلټنې بايد معياري او د سيمې د خلكو په ګټه ترسره شي.
د سيدآباد ولسوالۍ له ډبرو سمه ګټه اخيستل: د سيدآباد په غرو كې سپينې او سور رنګه ډبرې شته چې د ودانيو په جوړولو كې ترې ګټه اخيستل كېږي، دغه تېږې ډېره بيه لري، اوسمهال په غير معياري توګه راايستل كېږي، دغه بهير بايد سمون ومومي او د هېواد او ولايت په ګټه ترې كار واخيستل شي.
زمكنې جوړښت
د ولایت مرکز میدا ښار دی او مساحت یی ۸۹۳۸۱۳ کیلومتر مربع دی.‌ د وردک ولایت په ټولیزډول سره ۲۸۰۰۰ ایکړه د اوبیزه یا کرهنیزه ځمکه لری. د میدان وردګ ولایت زمکنی جوړښت د اټکل له مخی په دریو برخو ویشلی ش،
  1. دری او خوړونه چی دا منتطقی ډیری اوبه لری او د کرهڼی لپاره ښه مساعد دی.‌
  2. لږ لوړی منطقی چی دی ځایونو ته د خوړو څخه،‌ د کاریزونو څخه اوبه پرته کیږی او په هغه کی محدود ډول سره کرهڼه صورت نیسی.
  3. دریم دښتی دی د ولایت یوه لوی مساحت یی احتوا کړی دی. دا دښتی اوبه نلری او اکثرا په پسرلی د څړځایونو په حیث د کوچیانو لخوا استعمالیږی.
نفوس
فرهنګي، علمي او اجتماعي حالت
تاريخي ځايونه
جغتو:

جغتو د وردګو ولايت ولسوالي، په سويل لويديز كې پرته ده چې په همدغه ولايت پورې اړه لري، ګرد چاپېره غرونو يې سرحدات تشكلوي، يواځي سويل ختيز لورته يې خواجه عمري، او سويل لوديز ته د رشيدانو ولسوالۍ چې دواړه په غزني ولايت پوري اړه لري پرتې دي. جغتو د تاريخې لحاظه د اهميت وړ دى، د اسلام نه مخكې د هفتالي دولت په پير(عصر) كې جغتو د جګدو په نامه سره ياديدلو، چې وروسته په جغتو آوښتى دي، په خپله غيږ كې تاريخي ښار برغولى، بند سلطان، او د هلاكو غر ته ځاى وركړي دي، د (هيون څانګ) نومې بودايي عالم له چين څخه تر هنده او له هند څخه تر چينه يونليك په چيني ژبه لكيلى دى، نوموړى اول د بودايي دين مركز افغانستان ته د لويو لويو معابدو د لېدلو لپاره راغلي، بيا لدې ځايه هند ته سفر كړى، د هند څخه بېرته افغانستان ته راغلى، لوى استاد علامه اكاډيميسن پوهاند عبد الشكور رشاد د (هيون څانګ) او يونليك داسې راپېژني:
"هيون څانګ د بودايي دين ستر عالم په۶۰۳ ميلادي كال د چين Koushih نومي ښار كې زيږيدلى او په ۶۶۳ميلادي (۴۳هـ ق) د چين په Kaoching نومي ښار كې مړ دى، ده له هندي ژبې څخه ۷۳ بودايي متنه په چيني ژبه اړولي وو، نوموړى چې د هندوستان له سفره چين ته ورسيد، شل آسونه يې په كتابونو بار وو، په دغه كتابونو كې ۶۵۷ بودايي متنونه او شرحي وي، ده په دغه سفر كې له (۶۲۹ع)كال (۸ هـ ق) څخه تر (۶۴۴ع كال) (۲۴هـ ق) پورې پنځلس كاله تېر كړي، له هندوستانه څخه ، د ۶۴۴ع كال د جون په پنځلسمه فالانا ( اوسنى بنو) ته راغلى او د جون پر پنځوشتمه اپوكان (ابوګان ? افغان = پختيا ( اوسنى پكتيا) ته راغلى بيا له اپوګانه د جګدو (اوسنى جغتو) له لارې د ۶۴۴ع كال د جولاى په لومړۍ ورځ كاپيسا ته رسيدلى دى". لدې څخه را په ډاګه كېږي، چې د جغتو سيمه ډېر لرغونى تاريخ لري.
دسلطان بند
دا بند د جغتو په لمنه كې پروت دى، پداسې ځاى كې چې د جغتو د بيلا بيلو خوړونو لاري په همغه ځاى ورسپري دي، د ژمي د واورو او د پسرلي د بارانونو اوبه هملته غونډيږي، دغه بند د سلطان محمود غزنوي دولت پر مهال د همغه پير (عصر) په تخنيكي نورمونو اباد او د غازي امان الله خان د پاچاهۍ پر مهال بيا جوړ شوی، له دغه بند څخه د وردګو يوازې دوه كلي ګټه پورته كوي او نورې ټولې اوبه د خواجه عمري په شنه او ښكلې سيمه كې، چې د هزاره ګانو سيمه ده بهيږي او دغزني ښار شا او خوا سيمې خړوبوي.
د هلاكو غر
دا غر د جغتو ولسوالۍ څخه د ګرد چاپيره غرونو لوړه څوكه ده، چې د جغتو په سويلي لوري كې د بند سلطان په غاړه د برغولي په نامه د پرتي سيمې په څنګ كې غزيدلې، د هلاكو بابا د غره په نامه سره د سړي ذهن ته د هغه هلاكو او د هغه پلار چنګيزخان تاتاري زوي را ټوپ كړي ، چې د منګوليا په غرو كې يې خواره واره تاتاريان تر يو بيرغ لاندي را غونډ كړل، لومړى يې د چين هېواد تر پښولاندي كړ، بيا يې اسلامي نړۍ ته مخه كړه په منځني اسيا كې يې د اسلامي پياوړي خوارزم شاهې دولت ته پښې اړم كړې، خوارزم شاهي دولت په ډېره ميړانه له اسلامي خاورې دفاع وكړه، خو څرنګه چې د چنګيز لښكري خورا ډېرې او پياوړې وې اسلامي دولت د دغه بې رحمه لښكر په وړاندې كمزورى شو تاتاري لښكر اسلامي خاورې ته را ننوتل هر څه يې تالا والا كړل، مسلمانان يې شهيدان، ښارونه يې ړنګ، جوماتو او علمي مراكز يې له خاورو سره خاورې كړل، شني او سمسوري سيمي يې په سپيرو دښتو واړولي ان افغانستان ته راورسيدل او دجغتو سيمه كې يې لويې لويې هډي او لښكر ځايونه جوړ كړل، برغولى، كلمنار او هفتاله دا دهغه وخت آبادې سيمې وې، اصلي خبره داده چې دا بل هلاكو دى او د اسلام نه وړاندې په هفتالي دولت كې تېر شوى او دې غره يې تر ننه نوم ژوندى ساتلى دى.
د هفتالي دولت پر مهال پدې ځاى كې ښارونه آباد وو، لوى استاد علامه عبدالحي ليكي، چې هفتاله د هفتالي دولت مهم ځاى ړ او هفتالي دولت د اسلام نه وړاندې پدې سيمو كې واكمن دولت وو، د همغه پير (عصر) آثار او بېلګې كشف شوي دي.
برغولى
دا سيمه د هلاكو غره او بند سلطان ترمينځ پرته سيمه ده، داسي ښكاري، چې دا سيمه د ډېرو اباديو او بې شميره نسلونو كوربه وه، همدا اوس هم په خپله غيږه كې داسې يو ځاى لري، چې د هيواد او په ځانګړي توګه د غزني څخه هر كال بي شميره هندوان ورته راځي، زيارت يې كوي، خپل ديني مراسم تر سره كوي او ډېرې قربانۍ كوي، د برغولي په سيمه كې د تېر عصر آثار موندل كيږي، قيمتي ټوټې، تيږي او داسي نور څيزونه ترلاسه كيږي، كله چې باران وشي د سيمې هلكان دې سيمې په هسكو ټېټو كې د قيمتې او ارزښتناكو توكيو پلټنه كوي، د برغولي په سيمه كې دوې لوړې لوړې غونډى دي، چې پخوا پكې ژرندې آباد او د باد په مټ به چليدلې.

Monday, May 14, 2012

Shops sealed at Share Naw Kabul due to no clearance of Taxation with Govt


Shops sealed by Municipality due to no payment of tax

Haji Abdul Rahman Mosque


The Haji Abdul Rahman Mosque (مسجد حاجی عبدالرحمان ), also known as the Grand Mosque of Kabul, is one of the largest mosques in Afghanistan, located in the middle of downtown area of Afghanistan's capital city, Kabul. It sits in a busy commercial area of the city, near the Pashtunistan square and across from the deteriorating Plaza Hotel. The mosque has the capacity to serve 10,000 people at a time.

The building was initially designed by Afghan architect Mir Hafizullah Hashimi Construction of the mosque began in late 1990s when the Taliban were in power but was suspended for several years after the recent war in Afghanistan began in late 2001. Work resumed in 2003 after Saudi Arabia decided to pay for the remaining construction costs. The mosque, which was completed in late 2009, also has a large madrasah school.

Haji Abdul Rahman Mosque during rush time at Kabul - May 2012
The mosque is named after an influential businessman named Haji Abdul Rahman who had laid the foundation stone back in 1990s but then died. His grandsons continued the project until it was finished.


Sunday, May 13, 2012

Kabul is the most populated province of Afghanistan and it is hard to keep it clean but still municipality are trying their best to perform there part of job....Share Naw - May 2012


Advertisement in Kabul is making good expression these days. May 2012

This is Special Traffic Policeman...UNKNOWN





Kabul After nice rain....



  
Kabul after nice rain, Rainbow appear May 2012

Beautiful Kabul River During May 2012....

Kabul River (Persian: دریای کابل‎; Pashto: کابل سیند; Urdu: دریای کابل), the classical Cophes is a 700 km long river that starts in the Sanglakh Range of the Hindu Kush Mountains in Afghanistan and ends in the Indus River near Attock, Pakistan. It is the main river in eastern Afghanistan and is separated from the watershed of the Helmand by the Unai Pass. It passes through the cities of Kabul, Chaharbagh and Jalalabad in Afghanistan before flowing into Pakistan some 25 km north of the Pak-Afghan Border crossing at Torkham. The major tributaries of the Kabul River are the Logar, Panjshir, Kunar, Alingar, Bara and Swat rivers.

The Kabul River is little more than a trickle for most of the year, but swells in summer due to melting snows in the Hindu Kush Range. Its largest tributary is the Kunar River, which starts out as the Mastuj River, flowing from the Chiantar glacier in Chitral, Pakistan and after flowing south into Afghanistan it is met by the Bashgal river flowing from Nurestan. The Kunar meets the Kabul near Jalalabad. In spite of the Kunar carrying more water than the Kabul, the river continues as the Kabul River after this confluence, mainly for the political and historical significance of the name.

The Kabul River is impounded by several dams. The Naghlu, Darunta and Surobi Dams are located east of Kabul. The Warsak Dam is in Pakistan, approximately 20 km northwest of the city of Peshawar.
Kabul River During May 2012
Behsood Bridge on Kabul River, Jalalabad - July 2009
Suspension bridge at Kabul River

Wednesday, April 25, 2012

Welcome To Silent Language of Afghanistan

 

 

Website is under construction....Soon it will be updated with Photos from Afghanistan